Św. Alojzy Orione

Alojzy Orione urodził się 23 czerwca 1872 r. w Pontecurone (region Piemont, prowincja Alessandria - północne Włochy) jako syn Vittorio Orione i Caroliny Feltri. Dzień później został ochrzczony otrzymując imiona Jan, Alojzy. W wieku 13 lat został przyjęty do klasztoru franciszkańskiego w Vogherze. Rok później z powodów zdrowotnych był zmuszony do opuszczenia zgromadzenia. W latach 1886 - 1889 był uczniem św. Jana Bosko w Oratorium na Valdocco w Turynie.

16 października 1889 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Tortonie. Jako kleryk poświęcił się służbie bliźnim w Stowarzyszeniu Wzajemnej Pomocy św. Marcjana oraz w Towarzystwie św. Wincentego. 3 lipca 1892 r. otworzył w Tortonie pierwsze oratorium dla chłopców. 15 października 1893 r. powstało kolegium w dzielnicy San Bernardino. 13 kwietnia 1895 r. Alojzy Orione przyjął święcenia kapłańskie. Przy tej dokonano obłóczyn sześciu uczniów z jego kolegium. Ksiądz Orione w krótkim czasie otworzył dom w Mornico Losana (Padwa), w Noto na Sycylii, w San Remo i w Rzymie.

Wokół młodego Założyciela zaczęli się gromadzić klerycy i księża, którzy pragnęli żyć jego ideałami. Tak powstało Małe Dzieło Boskiej Opatrzności. W 1899 r. ks. Orione założył zgromadzenie Pustelników Boskiej Opatrzności, którzy zgodnie z benedyktyńską zasadą "ora et labora", pracowali w koloniach rolniczych i oddawali się ewangelizacji wsi. Ks. bp Igino Bandi, arcypasterz tortoński, dekretem z dnia 21 marca 1903 r. uznał kanonicznie Synów Boskiej Opatrzności (kapłanów, braci zakonnych i pustelników) - którego członkowie składali ślub "wierności Papieżowi". W pierwszych Konstytucjach z 1904 r. wśród zadań nowego Zgromadzenia, pojawia się nowa rola: praca na rzecz zjednoczenia podzielonego Kościoła.

Ks. Alojzy Orione bardzo interesował się problemami pojawiającymi się w tym czasie: wolność i jedność Kościoła, sprawa rzymska, chrystianizacja mas robotniczych. Z wielkim poświęceniem niósł pomoc ofiarom trzęsienia ziemi w Reggio Calabria i w Messynie (1908 r.) oraz na Marsyce (1915 r.). Z woli papieża Piusa X został wikariuszem generalnym diecezji messyńskiej przez trzy lata.
(Na zdjęciu rodzinny dom ks. Orione w Pontecurone)

29 czerwca 1915 roku powstało Zgromadzenie Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia. Ks. Orione dołączył do nich Siostry Sakramentki Niewidome, do których przyłączyły się także Siostry Kontemplatywne od Jezusa Ukrzyżowanego. Zorganizował świeckich w stowarzyszeniu Dom Boskiej Opatrzności, Byłych Wychowanków oraz Przyjaciół. Później powstał Orioński Instytut Świecki i Orioński Ruch Świecki.

Po I wojnie światowej powiększyła się liczba szkół, kolegiów, kolonii rolniczych, dzieł charytatywnych i opiekuńczych. Wśród najbardziej typowych dzieł, jakie zapoczątkował przyszły Święty, były Małe Cottolenga, przeznaczone dla najbardziej cierpiących i opuszczonych, które powstawały na peryferiach wielkich miast.

Pierwsi misjonarze zostali wysłani w 1913 r. - do Brazylii, następnie do Argentyny i Urugwaju (1921), Palestyny (1921), Polski (1923), Rodos (1925), USA (1934), Anglii (1935) i Albanii (1936). Ks. Orione podróżował także do krajów Ameryki Południowej. W latach 1921 - 1922 i 1934 - 1937, odbył dwie podróże misyjne do: Argentyny, Brazylii, Urugwaju, docierając aż do Chile. Nigdy nie udało się odwiedzić Polski.

(Na zdjęciu pokój ks. Orione w Tortonie z polską flagą na ścianie.)

Cieszył się osobistym szacunkiem papieży oraz najwyższych władz Stolicy Apostolskiej, która powierzała mu wiele zadań w celu rozwiązania problemów, zarówno wewnątrz Kościoła, jak i w relacjach ze społecznością świecką. Był kaznodzieją, spowiednikiem, organizatorem pielgrzymek, misji, procesji, żywych szopek. Był wielkim czcicielem Matki Bożej. Dzięki pracy fizycznej swoich kleryków wybudował sanktuaria Matki Bożej Czuwającej w Tortonie oraz Matki Bożej Caravaggio w Fumo.

Ksiądz Orione w szczególny sposób upodobał sobie Polskę i Polaków. We wrześniu 1939 r. w czasie agresji hitlerowskiej na nasz kraj, publicznie całował polską flagę, którą zawiesił w swoim pokoju (wisi tam do chwili obecnej).

"Nie pośród palm chcę żyć i umierać, ale pośród ubogich, którzy są Jezusem Chrystusem" - mawiał ks. Orione. Jednak zimą 1940 r., w celach zdrowotnych, musiał udać się do San Remo. Zmarł 12 marca 1940 r., wypowiadając słowa: Jezu - Idę! Ciało Założyciela zachowało się od rozkładu, zostało ekshumowane w 1965 r. i uroczyście umieszczone w sanktuarium Matki Bożej Czuwającej w Tortonie (na zdjęciu).

Cztery główne miłości ks. Orione: Jezus, Maryja, Papież i Dusze - dla nich poświęcił swoje życie, zgodnie ze swoim zawołaniem: "Czyńcie dobrze wszystkim, czyńcie dobrze zawsze, źle nigdy i nikomu".

26 października 1980 r., Papież Jan Paweł II wpisał ks. Orione w poczet błogosławionych uznając Jego heroizm w niesieniu Chrystusa najbardziej potrzebującym. 16 maja 2004 r. ks. Orione został włączony w poczet świętych. W trakcie Mszy św. kanonizacyjnej Papież Jan Paweł II przypomniał, że "Ks. Orione dla imienia Jezusa Chrystusa poświęcił całe swoje życie". Wspomniał, że posługę apostolską tego kapłana naznaczyły "cierpienia fizyczne i moralne, zmęczenie, trudności, przejawy niezrozumienia i przeszkody". Przywołując fragmenty jego pism, Ojciec Święty zauważył, że "serce tego stratega miłości nie miało granic, gdyż wypływało z miłości Chrystusa", dodając, iż "ten pokorny syn brukarza głosił", że "Tylko miłość zbawi świat".